Inżynieria ekologiczna · Oprogramowanie Castor · Symulacja wpływu na środowisko

Oprogramowanie dla inżynierii środowiska do symulacji rozproszenia zanieczyszczeń w powietrzu i wodzie, zanieczyszczenia hałasem i elektrosmogu · Fizyka zanieczyszczeń.

Inżynieria ekologiczna

Inżynieria ekologiczna łączy zestaw technik z inżynierii klasycznej i ekologii i jest zdefiniowana przez cel prowadzonych działań, które mają przyczynić się do wzmocnienia odporności ekosystemu. Stowarzyszenie inżynieryjno-ekologiczne ma na celu współpracę z żywymi, kojarzenie i promowanie procesów naturalnych w celu tworzenia, przywracania lub rehabilitacji funkcji zapewnianych przez środowisko naturalne. Zatem inżynieria ekologiczna nie jest definiowana wyłącznie na podstawie stosowanych technik „z żywymi”, ale przede wszystkim przez cel pracy „dla żywych”: inżynieria ekologiczna bezpośrednio przyczynia się do zachowania i rozwoju bioróżnorodności.

Dlatego inżynieria ekologiczna dąży do optymalizacji usług ekosystemowych. Ale może też je odtworzyć, integrując je w układ. Opiera się i bawi się naturalnymi procesami zachodzącymi w ekosystemach, w przeciwieństwie do tradycyjnej inżynierii lądowej, która czasami musi walczyć z dynamiką ekosystemów. Inżynieria ekologiczna może być następnie powiązana z inżynierią lądową i proponować alternatywne techniki poprzez promowanie ekologicznej zdolności ekosystemów do kształtowania, ulepszania, stabilizowania, oczyszczania niektórych elementów projektu i krajobrazu: drogi, budynki, gleby, zbocza, skarpy, krawędzie, tereny podmokłe...

Definicja

Inżynieria ekologiczna jest zdefiniowana we Francji jako „przeprowadzanie projektów, które podczas realizacji i monitorowania stosuje zasady inżynierii ekologicznej i promują odporność ekosystemów”, inżynieria ekologiczna jest definiowana jako „cała wiedza naukowa, techniki i praktyki, które uwzględniają mechanizmy ekologiczne, stosowane w gospodarowaniu zasobami, projektowaniu i budowie obiektów lub urządzeń, które są odpowiednie dla zapewnienia ochrony środowiska. ».

W krajach anglosaskich jest to „projektowanie, budowa i realizacja projektów łączących naturę z korzyścią zarówno dla bioróżnorodności, jak i społeczeństwa ludzkiego”.

W świecie hiszpańskojęzycznym najbliższym pojęciem jest „inżynieria środowiska”, która jest definiowana jako „projektowanie, stosowanie i zarządzanie procesami, produktami i usługami w celu zapobiegania, ograniczania lub naprawy degradacji środowiska w celu zrównoważony rozwój”.

Historyczny

Koncepcja inżynierii ekologicznej pojawiła się w latach 60. XX wieku. Odpowiada na nowe wyzwania, które pojawiły się pod koniec XX wieku i stoją przed społecznościami ludzkimi na całym świecie: erozja bioróżnorodności, zmiany klimatyczne, degradacja usług ekosystemowych… Inżynieria ekologiczna jest następnie wykorzystywana do naprawy ekosystemu, gdy jest zbyt zdegradowana, aby móc samodzielnie wdrożyć swoje zdolności w zakresie odporności8. Koncepcja ta jest w szczególności teoretyzowana przez amerykańskiego ekologa Howarda Oduma, który wykazał możliwość kontrolowania trajektorii ewolucyjnych ekosystemów poprzez wpływanie na dynamikę naturalną. Stany Zjednoczone jako pierwsze rozwinęły działalność zawodową w zakresie inżynierii ekologicznej, w szczególności w następstwie ustawy Clean Waters Restoration Act (1966), która umożliwiła utworzenie Banków Mitygacyjnych zapewniających ochronę terenów podmokłych.

Mitsch & Jorgensen, dwóch amerykańskich ekologów scharakteryzowało w 1989 roku inżynierię ekologiczną jako dyscyplinę, która:1) opiera się na odporności ekosystemu;

2) jest poligonem naukowym ekologii;

3) wdraża podejście systemowe;

4) ogranicza wydatki na energię kopalną;

5) ma na celu zachowanie różnorodności biologicznej.

W 2015 roku, przy okazji COP21, francuski komitet IUCN zaproponował nowe podejście do walki z erozją bioróżnorodności: „rozwiązania oparte na przyrodzie (NBS)”. NFS opiera się na naturalnych procesach, aby sprostać „wielkim wyzwaniom społecznym”, zapewniając jednocześnie wiele korzyści, w tym zwiększoną odporność ekosystemu. Preferowanym narzędziem realizacji tych działań będzie inżynieria ekologiczna.

We Francji

Powstający jeszcze na początku lat 90. sektor inżynierii ekologicznej był wspierany we Francji w jego rozwoju przez władze publiczne: w 1995 r. ogłoszono zaproszenie do składania projektów Odtworzenie przyrody, które miały na celu zbliżenie do siebie menedżerów ds. badań i środowiska. przestrzenie przyrodnicze wymagając podwójnego wymiaru operacyjnego i naukowego; w 2009 roku utworzono grupę roboczą sektora inżynierii ekologicznej pod przewodnictwem Ministerstwa Ekologii, która pomogła ustrukturyzować młody sektor; w 2012 roku publikacja mapy drogowej Ambition Ecotech przez Komitet Strategiczny Sektora Ekoprzemysłu14, który traktuje sektor jako strategiczny sektor gospodarki. Świat badań odegrał również decydującą rolę w zapewnieniu lepszej wiedzy o żywych organizmach i ich procesach, co jest niezbędnym krokiem w realizacji projektów inżynierii ekologicznej. Od 2010 roku CNRS prowadzi interdyscyplinarny program Inżynierii Ekologicznej (IngECOTech), w którym uczestniczy również INRAE ​​(dawniej Irstea15).

Od początku XXI wieku profesjonalny sektor inżynierii ekologicznej jest stopniowo konstruowany wokół rozwijającego się rynku, napędzanego rosnącym znaczeniem kwestii środowiskowych w społeczeństwie francuskim. Rynek skorzystał w szczególności z dwóch dźwigni polityki publicznej. Pierwszą z nich jest Ramowa Dyrektywa Wodna z 2000 r., która stawia za cel państwom członkowskim Unii Europejskiej poprawę stanu ekosystemów wodnych. Ta ramowa dyrektywa zaowocowała wdrożeniem głównych prac rekultywacyjnych na rzekach i terenach podmokłych prowadzonych przez władze lokalne. Druga to budowa autostrady A65, pierwszego projektu autostrady ekologicznej po Grenelle, który został poddany ambitnym środkom kompensacji ekologicznej. To orzecznictwo wprowadziło w życie ponad 30-letni obowiązek kompensacji szkód w bioróżnorodności i funkcjonowaniu ekosystemu w ustawie z dnia 10 lipca 1976 r. o ochronie przyrody.

W październiku 2012 roku, po trzech latach wymiany między podmiotami sektora prowadzonych przez Zawodową Unię Inżynierii Ekologicznej (UPGE), Afnor opublikował francuską normę NF X10-900 dotyczącą metodologii stosowanych projektów inżynierii ekologicznej terenów podmokłych i dróg wodnych. Bardziej ogólnie, ma on na celu profesjonalizację „nowego sektora poprzez proponowanie konkretnych i pragmatycznych rozwiązań, które można dostosować do dowolnego projektu inżynierii ekologicznej” poprzez zaproponowanie wspólnego języka, wyjaśnienie roli i koordynacji interesariuszy, zdefiniowanie dalszych etapów projektu i sformułowanie ram realizacja zadawania „właściwych pytań we właściwym czasie”. Określa metody interwencji w te siedliska przyrodnicze i związane z nimi ekosystemy, począwszy od decyzji o uruchomieniu projektu, aż po ocenę poprzez długoterminową kontynuację działań. Norma ta opisuje studia, zarządzanie projektami, operacje związane z zarządzaniem restauracją i proponuje zawód „koordynatora bioróżnorodności”.

W 2017 roku profesjonalna reguła N.C.4-R0, dotycząca konkretnie prac z zakresu inżynierii ekologicznej, została opracowana dla sektora krajobrazu przez specjalistów inżynierii ekologicznej. Harmonizuje i określa warunki techniczne i najlepsze praktyki dotyczące realizacji robót, ograniczenia, które należy uwzględnić, oraz punkty kontroli, które należy zastosować. W szczególności kładzie nacisk na miejsce ekologa, którego interwencję określa się jako „niezbędną” dla powodzenia każdego projektu inżynierii ekologicznej.

Dziś ocena i standaryzacja ekwiwalencji ekologicznych jest wymagana od aktorów inżynierii ekologicznej przez sektor finansowy, gdy pożądana jest interwencja tego ostatniego w utrzymanie kapitału naturalnego. W kontekście tej finansjalizacji natury banki kompensacyjne są zmuszane do stosowania inżynierii ekologicznej i do ewaluacji. Te podejścia są kontrowersyjne.

Nowy zawód

Inżynieria ekologiczna to nowy zawód, który rozwija się od końca XX wieku. Wdraża techniki inżynierii ekologicznej, których zasady określa CNRS w następujący sposób: „Inżynieria ekologiczna to wykorzystanie, najczęściej in situ, czasem w kontrolowanych warunkach, populacji, zbiorowisk lub ekosystemów w celu modyfikacji jednego lub bardziej biotyczna lub fizykochemiczna dynamika środowiska w kierunku uznanym za korzystny dla społeczeństwa i zgodny z zachowaniem równowagi ekologicznej i potencjału adaptacyjnego środowiska”.

Podczas gdy świat badań odgrywa ważną rolę, dostarczając nowej podstawowej wiedzy, operatorzy inżynierii ekologicznej inspirują się również starymi praktykami i opracowują innowacje oparte na obserwacji żywych mechanizmów. I tak Leonardo da Vinci pisał: „Korzenie wierzb zapobiegają zawaleniu się wałów kanałów, a gałęzie wierzb, które osadzane są na brzegu, a następnie ścinane, z roku na rok gęstnieją i w ten sposób uzyskuje się żywą ławicę. z samotnego gospodarstwa”. Techniki te przez długi czas były zaniedbywane na rzecz ciężkich systemów ochrony wymagających inżynierii lądowej. Te środowiska życia, które czasami są bardziej wydajne, są wyposażone w zdolność do samoobsługi i odporności, chociaż wymagają regularnego zarządzania w zależności od sytuacja.

Postęp w projekcie inżynierii ekologicznej

Wdrażanie projektów inżynierii ekologicznej wymaga wielu umiejętności; od konsultacji z podmiotami gospodarczymi i społecznymi po ekologiczny monitoring projektu, w tym jego projektowanie i realizację. Klasyczna operacja rozpoczyna się od działań doradczych i wsparcia strategicznego, po których następują etapy badań diagnostycznych, definiowania działań, pracy, monitorowania, zarządzania i wreszcie promocji podejścia poprzez komunikację. W działania te zaangażowani są przyrodnicy, doradcy ds. bioróżnorodności, pracownicy i wyspecjalizowani technicy wokół osi, którą jest inżynier ekologii.

Inżynieria ekologiczna uwzględnia wszystkie wymiary ekosystemu: florę, faunę, grzyby, bakteriologię, glebę, procesy biogeochemiczne, geologiczne, a także społeczności ludzkie. Aby działać na wszystkich tych żywych procesach, inżynier ekologii używa szerokiej gamy technik. Na przykład będzie wykorzystywał inżynierię roślin, czasami nazywaną bioinżynierią lub inżynierią biologiczną, oraz wiele innych technik, które mogą zastąpić tradycyjne techniki inżynierii lądowej.

Inżynieria ekologiczna ma na celu pogodzenie ekonomii i ekologii. W rzeczywistości, ponieważ jej celem jest promowanie odporności ekosystemu, inżynieria ekologiczna musi uwzględniać obecną działalność człowieka, stanowiącą integralną część ekosystemu. Działalność sektora znajduje się zatem w centrum wzajemnych powiązań między ludzkością a różnorodnością biologiczną i rozwija się we wszystkich sektorach gospodarki. Działalność inżynierii ekologicznej polega zatem na wspieraniu specjalistów z dziedziny rozwoju, rolnictwa, a nawet przemysłu, nieruchomości i urbanistyki w pracy nad kompatybilnością między działalnością człowieka a systemami życia.

Zatem sukces projektu inżynierii ekologicznej mierzy się dwoma kryteriami: akceptacją społeczną i zaangażowaniem lokalnych mieszkańców i użytkowników w projekt oraz oceną naukową. Ta ostatnia odbywa się na podstawie monitorowania wskaźników, w szczególności bioindykatorów, które różnią się w zależności od kontekstu biogeograficznego, powierzchni terenu i celu operacji. Ekolodzy polegają głównie na kilku gatunkach uznanych za bioindykatory, aby ocenić i, jeśli to konieczne, skorygować przeprowadzone operacje.

Techniki i zastosowania

Techniki inżynierii ekologicznej mogą być wdrażane w związku z wszelkiego rodzaju działalnością człowieka, gdy mają one wpływ na ekosystem i jego funkcjonowanie, które jest bardzo szerokie: zarządzanie obszarami naturalnymi, planowanie przestrzenne, urbanistyka, rolnictwo, działalność gospodarcza... W zależności od celu, interwencje można podzielić na cztery: zarządzanie, odtwarzanie, tworzenie lub integrowanie działalności z ekosystemem. Ta dystrybucja nie jest wyłączna, ale umożliwia przegląd wielu zastosowań inżynierii ekologicznej.

Zarządzanie środowiskiem

Zarządzający środowiskiem stosują inżynierię ekologiczną, gdy ich celem jest zwiększenie bioróżnorodności, jej stabilizacja lub zatrzymanie jej spadku. Rzeczywiście, niektóre procesy naturalne już zanikły i tylko interwencja człowieka może zrekompensować ten brak i zapobiec zniknięciu pewnych środowisk i niektórych gatunków. Od środowisk naturalnych po przestrzenie miejskie poprzez obszary rolnicze, inżynier ekologii zaleci następnie, w związku z zastosowaniami, interwencje, które należy przeprowadzić w celu promowania bioróżnorodności. Oto kilka przykładów:

1) utrzymywanie w stanie otwartym przez rozdrabnianie, koszenie lub wykaszanie, w zależności od występujących zbiorowisk roślinnych;

2) zróżnicowane zarządzanie w celu zróżnicowania środowisk lub zachowania istniejącej różnorodności;

3) odchwaszczanie w celu np. ograniczenia namnażania się gatunków egzotycznych lub ograniczenia eutrofizacji terenów podmokłych;

4) ekopasie, aby w dłuższej perspektywie zachować otwartość środowiska dzięki roślinożercom takim jak konie, owce czy bydło, a nawet bóbr czy łoś, które można wykorzystać w przypadku użytków zielonych lub wilgotnych.

W przypadku pierwszych trzech punktów decydujące jest zarządzanie ukośnikami. Jeśli są one eksportowane, środowisko jest zubożone w materię organiczną, co w niektórych przypadkach sprzyja wzbogacaniu bioróżnorodności.

Zarządzanie środowiskiem wodnym i zapobieganie ryzyku powodzi

Kompetencje GEMAPI, które weszły w życie 1 stycznia 2018 r., wzywają dziś władze lokalne do wdrażania innowacyjnych rozwiązań pozwalających na połączenie zapobiegania powodziom ze zintegrowanym zarządzaniem środowiskiem wodnym. Rozwiązania oparte na przyrodzie, oparte na wykorzystaniu prac inżynierii ekologicznej i roślinnej, uzupełniających prace inżynierii lądowej, mogą odpowiedzieć na przekrojowe problemy zapobiegania powodziom i rekultywacji środowiska, zapewniając ekologiczną wartość dodaną. .

Dla Freddy'ego Reya, eksperta INRAE ​​w dziedzinie inżynierii ekologicznej: „W połączeniu z najnowszymi innowacjami w dziedzinie inżynierii ekologicznej możemy teraz zaproponować następujące standardowe działania:

1) wędrować ponownie po cieku i/lub pozwolić mu wędrować, aby rozproszyć jego energię;

2) umożliwić ciekowi wodnemu erozję jego brzegów na obszarach najmniej narażonych na powodzie;

3) zagospodarowanie obszarów ekspansji przeciwpowodziowej, w tym wykorzystanie mokradeł nadbrzeżnych w celu umożliwienia przelewania cieku wodnego;

4) połączyć inżynierię lądową z inżynierią roślinną na poziomie brzegów, czasami wykorzystując konstrukcje drewniane (na przykład skrzynki porośnięte roślinnością) i dbając o to, aby rośliny drzewiaste i ich duże korzenie nie destabilizowały pobliskich prac ochronnych (np. wał na szczycie banku);

5) sadzić brzegi cieków wodnych, aby ograniczyć prędkość nurtu, chronić je i tworzyć pas zieleni;

6) odnowić skarpy akwenu w celu ograniczenia i spowolnienia odpływu;

7) odnowa koryt zerodowanych wąwozów (bariery i wypełnienia na progach drewnianych, faszyny, żywopłoty itp.) w celu ograniczenia dopływu drobnych osadów do rzek”.

Agroekologia

Inżynier ekologii pracuje również na terenach rolniczych. Może wtedy zaproponować nowe zarządzanie gospodarstwem lepiej dostosowane do funkcjonowania ekosystemu. W tym przypadku inspiruje się technikami permakultury.

Rolnik może promować bioróżnorodność, aby wspomóc produktywność agrosystemu i zagwarantować jego stabilność w czasie w obliczu zakłóceń zewnętrznych. Można zintensyfikować różne procesy biologiczne lub ekologiczne związane z bioróżnorodnością: zwiększanie różnorodności i aktywności mikroorganizmów glebowych z korzyścią dla roślin, kojarzenie i łączenie różnych gatunków, wykorzystywanie różnych rodzin i warstw roślinności, ekologiczna regulacja szkodników upraw poprzez ich naturalni wrogowie itp. Może również oddziaływać na cykle materii organicznej i składników odżywczych, aby poprawić produktywność agrosystemów przy niskim zużyciu nakładów dzięki dobremu zarządzaniu zasobami organicznymi, a tym samym przepływami składników odżywczych i energii, które indukują. Można wtedy interweniować na kilku poziomach: wzmocnienie interakcji między zwierzętami hodowlanymi a rolnictwem w celu zachowania zasobów naturalnych, przywrócenie życia biologicznego gleby poprzez określone wkłady organiczne, lokalne odżywianie roślin.

Wreszcie, decydującym czynnikiem jest gospodarka wodna, zwłaszcza na obszarach suchych, gdzie zasoby są ograniczone i nieregularne. Zarządzanie można poprawić na kilka sposobów: dostosowując uprawy do zmiennych opadów lub ryzyka suszy, oszczędzając wodę na poziomie działki poprzez ograniczenie spływu, biorąc pod uwagę zasadniczą rolę, jaką drzewa odgrywają w glebie i wodzie na suchych obszarach...

Odtworzenie ekosystemu lub funkcji ekologicznych

Ostatnia Światowa Konferencja na temat Bioróżnorodności, która odbyła się w Nagoi w 2010 r., stwierdziła, że ​​do 2020 r. konieczne jest odtworzenie co najmniej 15% zdegradowanych ekosystemów w uzupełnieniu polityki ochrony (cel 15 Aichi).

Inżynieria ekologiczna wykorzystuje zdolność odporności ekologicznej ekosystemów do przywracania środowisk i funkcji ekologicznych:

1) roboty ziemne, import materiałów (skały, piaski) do rekultywacji środowisk, gleb, cieków wodnych;

2) wykorzystanie morfologicznych funkcji roślin do naturalnego odtwarzania erodowanych środowisk i/lub ochrony przed zagrożeniami naturalnymi, sadzenia gatunków o rozległych systemach korzeniowych w celu trwałej odnowy zdegradowanych gleb, stabilizacji zboczy, brzegów, wydm lub linii brzegowych;

3) procesy oczyszczania z wykorzystaniem roślin lub bakterii, np. do obróbki materiałów z kopalń metalami ciężkimi (bakterie chemolitotroficzne), wycieków ropy (bakterie organotroficzne), oczyszczania wody lub degradacji odpadów;

4) otwarcie środowiska poprzez wykorzenienie lub wyrąb w celu urozmaicenia siedlisk;

5) zarządzanie glebą: stripping (stripping) w celu promowania bioróżnorodności, odtworzenie gleby poprzez wypieranie materii mineralnej, biomasy lub ściółki, rekultywacja technozolu;

6) przeniesienie gatunków lub siedlisk w celu odtworzenia minimalnych warunków prężności środowiska: zarybianie, repopulacja, odtwarzanie glonów z pokładów roślin nagonasiennych w środowisku morskim, stabilizacja torfowisk przez złoża małży itp.

[Stworzenie funkcjonalnego ekosystemu]

Tworzenie ekosystemu ma miejsce, gdy środowisko jest zbyt zdegradowane, aby można je było odtworzyć, lub gdy dywersyfikacja siedlisk zostanie uznana przez inżyniera ekologia za niezbędną, zgodnie z lokalnym kontekstem społecznym, gospodarczym i środowiskowym. W obszarze lądowym może to dotyczyć stworzenia kompletnego środowiska takiego jak strefy buforowe do oczyszczania wód, stawów, nasypów, żywopłotów itp. lub stworzenia elementów siedliskowych dla zwierząt: hibernakula, budki lęgowe, budka dla owadów, żeremia. W środowisku morskim inżynier ekolog może zażądać ustanowienia siedlisk w podwodnym obszarze portu lub w strefie pływów, z utworzeniem sztucznych raf w porcie, grobli lub innych urządzeń ochrony wybrzeża, integrując np. filtry gatunki (małże, ostrygi). W środowiskach rolniczych we francuskich Indiach Zachodnich testowane są techniki inżynierii ekologicznej poprzez dodawanie materii organicznej w celu oczyszczenia gleby skażonej chlordekonem.

Integracja działalności człowieka z ekosystemem

Techniki zarządzania, odtwarzania i tworzenia środowisk naturalnych są wykorzystywane do ekologicznej integracji rozwoju i infrastruktury. Inżynieria ekologiczna wprowadza następnie zintegrowane z ekosystemem zabudowy miejskie, rolnicze, hydrauliczne lub leśne, w których wcześniej inżynieria lądowa chętniej wykorzystywała beton lub ścianki szczelne. Inżynieria ekologiczna oferuje rozwiązania inspirowane naturą i umożliwia zwiększenie przepuszczalności ekologicznej konstrukcji oraz zmniejszenie śladu ekologicznego poprzez silne ograniczenie wycofywania się z zasobów naturalnych oraz promowanie stosowania materiałów przyjaznych dla środowiska. zgodny. Techniki ponownego wykorzystania zasobów mogą być również powiązane z inżynierią ekologiczną poprzez ich pragnienie ograniczenia wykorzystania nieodnawialnych zasobów naturalnych, takich jak ekologiczna sanitacja.

Konkretnie rzecz ujmując, techniki te mają na celu promowanie łączności ekologicznej i integracji rozwoju z funkcjonowaniem ekosystemu. Ciągłość ekologiczna poprawia się dzięki tworzeniu konstrukcji krzyżowych typu ekoduktów związanych z urządzeniami do odprowadzania dzikiej przyrody: nasypami, żywopłotami, rowami42... Ekologiczna integracja budynków jest zapewniona dzięki uwzględnieniu ich wpływu, otoczenia i wzmocnienia same struktury. Zielone dachy i zielone ściany zyskują zatem na znaczeniu od czasu włączenia bioróżnorodności do standardów środowiskowych budynków, takich jak HQE czy BREEAM, i zwykle interesują architektów i projektantów wnętrz, a nie tylko deweloperów dróg czy banki.
Integrację ekologiczną można również przeprowadzić w skali większej niż zwykłe miejsce zabudowy. Aktorzy inżynierii ekologicznej wspierają więc profesjonalistów w myśleniu o zgodności działalności ich firmy z funkcjonowaniem ekosystemu, a nawet w pracy na poziomie modelu ekonomicznego terytorium, a nawet kraju. Może to skoncentrować wszystkie sektory gospodarki, nawet te najbardziej naziemne.

Zarządzanie adaptacyjne

Adaptacyjne zarządzanie środowiskiem lub gatunkiem jest metodą iteracyjną, polegającą na dostosowywaniu środków zarządzania zgodnie z ewolucją jego stanu ochrony. Pojęcie to jest szczególnie używane do zarządzania polowaniami43. Jego zastosowanie we Francji jest krytykowane przez stowarzyszenia ochrony przyrody.

Francuscy aktorzy

Francuscy gracze w dziedzinie inżynierii ekologicznej spotkali się w różnych sieciach:

1) Badacze z publicznych placówek badawczych, takich jak INRAE ​​(ex-Irstea) i CNRS, którzy pracują nad tym zagadnieniem, stworzyli w ostatnich latach dwie wyspecjalizowane sieci: Gaié, Grupę aktorów inżynierii ekologicznej oraz Rever46, Wymiana sieci i promocja w ekologii restauracyjnej.

2) Ekolodzy zrzeszają się indywidualnie od 1979 roku w ramach AFIE, Francuskiego Stowarzyszenia Inżynierów Ekologów.

3) W 2008 r. firmy utworzyły UPGE, Zawodową Unię Inżynierii Ekologicznej, która w 2012 r. zatwierdziła swoje działania federacyjnych podmiotów przez Ministerstwo Ekologii. UPGE rozpoczęło prace normalizacyjne, które doprowadziły do ​​publikacji normy NF X10-900 w 2012 roku.
 
W 2015 r. podmioty te utworzyły Centrum Zasobów Inżynierii Ekologicznej48, prowadzone obecnie przez Francuską Agencję ds. Różnorodności Biologicznej (AFB), aby czerpać korzyści z know-how i najlepszych praktyk podmiotów publicznych i prywatnych w tej dziedzinie oraz dzielić się nimi. Cele są wielorakie: poprawa kształcenia ustawicznego, promowanie pojawiania się nowych narzędzi i metod oraz ułatwianie pracy profesjonalistów zarówno w górę sektora, diagnoza i praca, jak i w dół, ocena i informacje zwrotne. Platforma ta uzupełnia istniejące Centrum zasobów Green and Blue Grid.

LifeSys powstał również pod koniec 2016 roku, w wyniku współpracy kilku wiodących struktur francuskiej inżynierii ekologicznej w celu odpowiedzi na złożone krajowe i międzynarodowe problemy w zakresie inżynierii ekologicznej.

Bibliografia

Larrère R., Quand l’écologie, science d’observation, devient science de l’action. Remarques sur le génie écologique », in Les biodiversités. Objets, théories, pratiques, (CNRS éditions, 2005).
Entreprises et biodiversité ; Exemples de bonnes pratiques [archive] ; Guide technique du MEDEF, PDF 273 pages, avec la contribution de la Fédération des Conservatoires d'Espaces Naturels (FCEN), 2010
L'ingénierie écologique au service de l'aménagement du territoire [archive], revue Sciences Eaux & Territoires n°16, 2015
Méthodes de construction du génie biologique; Ed : Office fédéral de l'environnement OFEV ; N°DIV-7522-F, PDF, 2004
Rey F, Gosselin F & Doré, L'ingénierie écologique Action par et/ou pour le vivant ?, Ed. Quae, 2014
Recréer la nature, r evue Espaces Naturels n°1
Restauration écologique : Nécessité de construire des indicateurs pour un suivi efficace, revue Sciences Eaux et Territoires n°5, 2011,
Une approche vulgarisé de l'ingénierie écologique : quelques exemples de travaux de recherches
Jegat R., Le génie écologique, Coll. Chemins durables, Educagri éditions, 2015
www.genie-vegetal.eu [archive] pour tout savoir des techniques de génie végétal ; fascines, usage du saule, fascine et géonatte coco végétalisées,
Lachat, B.,"Guide de protection des berges de cours d'eau en techniques végétales". Ministère de l'Environnement. Paris. DIREN Rhône-Alpes. 143 p, 1994
Adam P., Debiais N. , Gerber F. , Lachat B., Le génie végétal Un manuel technique au service de l'aménagement et de la restauration des milieux aquatiques [archive] Ministère de l'écologie, du développement et de l'aménagement durables, Paris, 2008
Couret S., Dr Seidel V., Guide AquaTerra des solutions douces pour l'aménagement des lacs et cours d'eau

modelowanie symulacyjne · modelowanie środowiskowe · edukacja · ocena oddziaływania na środowisko · fizyka zanieczyszczeń · firmy doradcze · akademickie

Castor-AIR

Castor-NOISE

modelowanie symulacyjne · modelowanie środowiskowe · edukacja · ocena oddziaływania na środowisko · fizyka zanieczyszczeń · firmy doradcze · akademickie